ZO KOM JE ALS MICHELINPOPPETJE TOCH HET VLIEGTUIG IN

Bestemming was weer eens Barcelona. Dat beloofde wat. Dit keer RUIM op tijd, een teveel aan koffie gecombineerd met adrenaline veroorzaakte insomnia waardoor een Uber me maar liefst 4 uur voor vertrektijd op Schiphol bracht (namelijk 2u30). No problem, geef me wifi en m’n laptop en ik kan aan de slag. Het idee was om alvast in te checken en daarna mezelf onder te dompelen in belastingvrije blikken bier om de nacht door te komen.

Vrolijk kachelde ik met mijn (as always) uitpuilende rolkoffertje richting douane, toen een KLM balie-dame me scherp verzocht bij haar te komen. Okay, dat was nieuw. “Uw bagage is 2 kilo te zwaar. Ik kan hem kosteloos als ruimbagage inchecken.” Wat, al mn spullen weg? Argh, daar gaan 3 productieve werkuren. ‘Ehm.. wat als ik die mac-lader en stroopwafels nu eens in m’n jaszakken stop en u dan opnieuw weegt?’ probeerde ik nog. “Die stopt u dan zometeen weer terug in uw tas, correct?” analyseerde de KLM dame akelig accuraat. Ik antwoordde: ‘Weet je wat, ik check zometeen wel in’, liep wat rond en trof een bar met wifi, chips en icecold Heineken. Walhalla!

Leuk, maar je koffer dan?

Inderdaad: er was alsnog het probleem van mijn te zware koffer. Voordeel: ik had 3 uur de tijd om een strategie te bedenken. Langzaamaan begon de oplossing gestalte te krijgen. De dj-koptelefoon ging rond mijn nek. Dat is al zeker 300 gram. Een battery-pack ging in mijn binnenzak. Een tweetal truien trok ik aan. Mijn laptop strappte ik met m’n broeksriem op mijn rug, onder de truien. Strandslippers vouwde ik behendig links en rechts onder m’n broekspijpen. Sleutels, pakjes kauwgom, paracetamol en tandpasta gingen m’n onderbroek in. Daaroverheen trok ik 2 zwembroeken aan. Ik zat inmiddels al op minstens 5 kilo gewichtsreductie, maar eenmaal op dreef beet ik mij vast in de uitdaging het complete restant van mijn bagage op die manier te verwerken.

Een GoPro camera bungelde als een souvenir aan mijn broeksriem. Van usb-kabels en telefoonopladers had ik bretels gefabriceerd. Hemden en t-shirts vormden een soort skimuts op mijn hoofd. Van een stapeltje NRC’s had als het ware een papieren harnas gepapier-mâchéed. De 10 stroopwafels kneedde ik tot een bal, verpakte ze afzonderlijk in plastic en slikte ze in. Die kon ik dan immers later weer uitpoepen en reconstrueren.

Eruitziend als een opgeblazen Michelinpoppetje en met een nagenoeg lege tas meldde ik me blij als een kind weer bij de KLM dame. ‘Zou u m’n tas nogmaals willen wegen?’ vroeg ik allerzoetst. De KLM dame greep zuur mijn tas en zette die op de band. “3 kilo. Dat is dan in orde meneer”. Ik probeerde haar uit blijdschap een kus op de wang te geven, waardoor 2 zakken zoute drop vanonder mijn hemden/tshirten-muts schoven en op haar desk belandden. Ik heb het toen op een lopen gezet en zit nu dus drop-loos in Barcelona. En dat is even waarom ik dit schrijf: weet iemand waar ik zoute drop kan kopen in Barcelona? Dankjewel alvast.

P.S.: het betreft hier een waargebeurd verhaal, echter hier en daar wat aangeDIKT (als een Michelinpoppetje).