Breaking news! Stadsloket Amsterdam-Oost is een teleporteer-machine

Laatst toog ik voor een overheidstechnische handeling naar Stadsloket Amsterdam-Oost. En ik had daar een openbaring van jewelste. Echt.. ik heb daar iets wereldschokkends ontdekt: Stadsloket Amsterdam-Oost is een teleporteer-machine. Naar een andere wereld. Met een heel ander tijdsbesef.

Ik merkte het al bij binnenkomst: alles ging ineens een stuk langzamer. De sluisdeuren hadden geen enkele haast om mij binnen te laten. Ze leken gemaakt om mogelijke cholera-epidemieën buiten de deur te houden. Het besef dat ik heus in een andere wereld was terechtgekomen, kwam toen ik 8 van dit soort moving-heads aan het plafond zag hangen:


Normaal worden die gebruikt voor lichtshows bij popconcerten in voetbalstations, maar hier projecteerden ze allemaal 1 lullig zinnetje op de muur (elk in een andere taal). Zo’n budget, op decadente wijze over de balk gesmeten, dat zou normaal gesproken ondenkbaar zijn. Ik was dus al ruimschoots overtuigd dat ik in een andere wereld was terechtgekomen en helemaal toen het volgende gebeurde.

Na 45 minuten, ik was eindelijk de eerst wachtende, zag ik een medewerker plaatsnemen in een lokethokje. Yes! Dat moest mijn behandelaar zijn, nu kon het niet lang meer duren. Jahaa, in de normale wereld. In deze wereld nam de behandelaar nog 15 minuten voor het opstarten van zijn computer, het halen van koffie en het eten van verjaardagstaart.

Gefascineerd aanschouwde ik het tafereel, en vergeleek in mijn gedachten de start van de werkdag van deze ambtenaar met dat van, pak ‘m beet, een baas van een platenmaatschappij. Kijk even mee.

Ik stelde me zo voor hoe de ambtenaar zijn dag ook begon met een praatje in de lift. Gewoon lekker keuvelen over niks. Omdat het kan. Misschien zelfs nog even (ook omdat het kan) met de lift naar de achtste, om van het uitzicht te genieten. Dan even langs de ontvangstbalie om te knipogen naar Mien, de sexy receptioniste. Vervolgens even een praatje met een collega op de gang, een snelle woordenwisseling van 20 minuten over de voetbalwedstrijd van zondag. PSV weer verloren. Dan, hehe, eindelijk aangekomen in z’n kantoor.

Hee maar wacht effe, we switchen weer even naar de labelbaas. Hoe vergaat het hem ondertussen?


Zo! En dan nu.. de eerste meeting van de dag. Leuk man. Want! Er is een nieuwe collega. Ze gaat uitgebreid haar nieuwe plannen met de afdeling presenteren. Spannend! Hier kunnen we gerust 4 uur voor uittrekken. Misschien wel 5, dan rekken we de boel op tot aan de middagpauze. Na de lunch nog een ommetje met de mannen, dan is het alweer een eind richting vieren. Maar goed, laten we niet op de zaken vooruitlopen. Waar is m’n koffie? Tijd voor de 5e bak.

Swap! Terug naar de labelbaas. Die zit namelijk ook net in een meeting, kijk maar:



“Meneer Klaasse?” “Meneer Klaasse?” Ik schrok op. De behandelaar stond tegenover me: “Ik riep uw naam, maar u was in gedachten.” Ik keek hem wazig aan en zei: “Heeft u eindelijk tijd voor me? Ik zit al een uur te wachten.” De behandelaar fronste. “Een uur? 5 minuten bedoelt u”, zei hij. “Nee, een uur, kijk, ik kwam om 11 uur binnen en nu is het twaalf uur.” Ik toonde hem mijn horloge. De ambtenaar keek naar mijn horloge en begon te glimlachen. “Ah, maar dat is werkelijke-wereld tijd. U bent in hier in Stadsloket Amsterdam-Oost hè, dat is een andere wereld met een geheel andere perceptie van tijd.”

Ik knikte en zei: “Ik had al zo’n idee, inderdaad.”

“Yep”, zei de ambtenaar. “Geniet er nog maar even van. Zometeen sta je weer buiten, dan begint het echte leven weer.”